Her şeyin gibisini açıklamak gerekirse- aslında gerekmez ya- ille de gerekirse, gerekli yaşamsal faaliyetlerin dışındaki tüm eylemleri bu gibinin içine koyabilirim. İlkbaharı sonbahar tadında yaşıyorum da denebilir. Güneşi görüp dışarı çıktığım pek söylenemez, kırlarda gezmeye çıkmıyorum. Hatta daha yeni müzik açıyorum, onca saattir bilgisayar başında olmama rağmen. Hayret, yazmaya başlayınca farkettim müzik eksikliğini.
İki gün sonra şampiyonluk maçı var. Sütü bozuklar yüzünden ufacık çocuklar zehirlendi -ki adamlar o kadar ak kaşık ki laboratuvar sonuçlarında bile aklandılar. Taşınacağım, para lazım. Telefonumda kontörüm yok. Buzdolabı tamtakır... Suratımdaki hoşnutsuz ifadeyi bunlarla açıklayabilirim. Ama gazetelerde her gün boy boy fotoğrafları çıkan, milyonlarca lira kazanan, hükümetin götünü yalayan ve hala doymayan adamın suratındaki hoşnutsuz ifadeyi açıklayamam. Hiç bir özel yeteneği olmadan sanat hakkında yorum yapıp sanatı özelleştirme ekseninde sınırlayanları hain olarak sayabilirim. Ama bozuk bir Türkçe ile türküler okuyan, çıkardığı tek albümle televizyon programı yapmaya hak kazanan, üstelik bu nimetin getirdiği ekonomik ve manevi zenginliğe ihanet edercesine evlenmek istemeyen ufacık bir kıza hakaret eden -en hafif şekilde- meymenetsiz adamı sanatçı sayamam...Ne konuşuyorum ki. Birileri hep yiyip semirecek, birileri açlıktan ayakkabılarını kemirecek. Birileri hep ölüp dirilecek, birileri intihar edecek. Birileri hep cebini şişirecek, birileri üç kuruşla geçinecek. Burası Türkiye. Futbol, müzik, din, siyaset afyonuyla uyuşturulup alttan alttan sömürülen halkların ülkesi. Burası kovulan aydınların ülkesi. Burası her şarkı yapana sanatçı denenlerin ülkesi. Burası gerçek sanatçının, siyasetçinin, yazarın, şairin, prim yapmadığı, adam gibi adamların topla tüfekle kovulduğu, rantların ve yandaşların ülkesi. Burası darbelerle büyüyen çocukların ülkesi...
Gururla bakıyorum dünyaya demiştin ya Ahmet abi, yaşasan daha bir gururla bakardın canından çok sevdiğin ülkene...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder