Manevi bir yükten kurtulmak duygusal olarak çok büyük yıkıntılara sebep olabilir. Aşk acısı, ölüm acısı, dost kazığı, ne yaşadığın sana kalmış. Herkes taşır bu manevi yükleri. Bugün değilse yarın, illa ki herkesin başına gelir.
Bunun yanında maddi yükler de biner insanın sırtına. Aslında maddi yükler insanın kendi suçudur. Evet, bir başkası yüzünden sıkıntıya düşmüştür. Fakat sıkıntıya düşmeden önce her insan bir yanlışı yapar: Karşısındakine güvenmek...
Hani insanız, toplum halinde yaşamak zorundayız ya... Hani elbiselerimizi kendimiz dikip, ekmeğimizi kendimiz yapıp, elektriğimizi kendimiz bağlayıp yaşamaya devam edemeyiz ya... Hani ille de sosyalleşme ihtiyacı hissederiz ya... Bunlar öyle ya da böyle karşındakine güvenme ihtiyacı doğurur ama yine de "babana bile güvenme" derler ya...
Nerede yanlış yaptığımı biliyorum. Suçumu kabul de ediyorum. Peki bu neden sırtımdaki yükü hafifletmiyor? Hatta o yükü daha fazla ağırlaştırıyor? Neden insanlara güvendiğim için bu kadar fazla acı çekiyorum ki ben? Herkes çekiyor mu bu kadar acı? Herkes böyle zor durumda kalıyor mu?
Madem herkes böyle zor durumda kalıyor, neden hala bana bunu yapan birileri var? Bu sıkıntıyı çeken, başkasına çektirir mi? Çektirmemeli. Tamam, insanoğlu çiğ süt emmiş de ne zaman bu kadar sadist olmuş? Ne zaman karşısındakini insan olarak değil de yolunacak kaz olarak görür olmuş?
Emperyalizm demeyin bana. Dünyanın düzeni, hayatın kanunu da demeyin. Kim yazmış bu kanunu ki? Hadi yazmış, hiç mi bu şekilde sıkıntıya düşmemiş? Hatasını neden kabul etmemiş? O mu salakmış, yoksa karşısındakine güvenenler olarak biz mi salağız?
Ertelemenin mantığı yok. Sorgulayıp aptalca görünmenin de... Madem üzerimize bu yük kondu, bize taşımak ve sırtımızdan atmak için uğraşmak düşer. Sonra da insanlara güvenmemek...
Orası zor gerçi. Borcu öyle ya da böyle kapatırım, ama insanlara güvenmeden yapamam. Yarın yine biri sırtıma bir yük yükler, ben onu da taşırım. Hamallık babadan geliyor, neylersin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder